"Wat doet dat buisje daar op m'n been?"
"Oh, gewoon, een urinesonde."
"Urinesonde!? en hoe plas ik dan?"
"No worries, daar zorgen wij voor."
Verder: overgeven op m'n schone pyjama, misselijk, pijn (niet veel maar toch), slapen, keelpijn, moeilijk slikken, slapen, weer overgeven (maar dit keer braaf in een kotszakje), bloedneus, röntgenfoto's, slapen en iedere twee uur verse coolpacks op m'n gezicht. Eén vraag spookte de hele tijd door m'n hoofd: waarom wilde ik dit ook alweer?
Ik merk wel dat er veel meer ruimte is in m'n mond, ik bijt niet meer op m'n tong wat tot nu toe wel steeds gebeurde.
Hier nog wat foto's van 'the day after' - je ziet de elastiekjes die geplaatst zijn om m'n kaak voorlopig op de juiste plaats te houden. Van binnen zit het vast met schroefjes, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik m'n kin verlies als er eentje losschiet.
En hier mijn nieuwe profiel - ik zie het verschil zelf niet zo erg, maar mijn boven- en ondertanden raken elkaar nu ! Die onderkin zit er nog wel, maar ik blijf hoopvol dat dat gewoon gezwollen is :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten