Dag 16 - wanneer is het nu allemaal voorbij ?!

De evolutie is minder zichtbaar nu dus is het nergens voor nodigdat ik elke dag een fotootje kom zetten op dit blog. Van de ene dag op de andere zie je geen verschil, dus moet ik op andere mensen afgaan, die me een paar dagen niet gezien hebben. Vandaag had mijn schoonzusje de opdracht om me moed in te praten, maar dat was nogal makkelijk, aangezien ze me al zo'n 10 dagen niet gezien had. Ja hé, zo zie ik het verschil ook nog wel ! ;-)

Ik heb nog steeds gezwollen hamsterwangetjes en een slapend bovenlipje. De zenuwen in m'n neus zitten ook nog op een verkeerd spoor : die geven steeds een signaal aan m'n hersenen dat m'n neus loopt, terwijl dat dus gewoon niet zo is. Erger nog: die ene keer dat er wel iets uit m'n neus bungelt geven die zenuwuiteindjes dat dus NIET door, en merk ik het pas wanneer die druppel aan m'n lip hangt... Getver !

Ik ontdek nu m'n nieuwe kin pas goed, een echte kin ! Bijna net zo mooi als die van Jennifer Aniston :-) Nou ja, bij mij zit er wel een soort holte aan de rechterkant. Heb dus nog steeds geen symmetrische kop... Maar mezelf kennende wordt die holte zeer binnenkort gevuld met vet, wanneer die tiramisu in de koelkast op is.

De foto van de dag (juk, dat haar !!) :

Dag 13 - op controle bij de kaakman

Vandaag bij de kaakchirurg geweest voor controle. Toen hij me kwam ophalen bij de wachtruimte, zei hij : "oh ja, drie weken geleden geopereerd, hé ?" Ik moet even nadenken (m'n hersenen zijn ook nog niet helemaal ontdooid na de operatie) : "heu, nee, morgen twee weken geleden". Hij stopt, kijkt nog eens goed naar m'n gezicht en zegt dan "aha, dan ontzwel je sneller dan de meesten".

Nu vraag ik me dus af, leren die dokters zulke dingen te zeggen zodat je je even heel goed voelt ? Of ben ik echt een snelle ontzweller? In dat geval, lang leve de Arnica !

Dan volgt het prikritueel: hij port en knijpt met zo'n soort pincetje in lippen, kin en wangen. Met steeds de vraag "Doet dit pijn?". Blijkt dat het terugkeren van het gevoel bij mij dus andersom gebeurt dan bij de meesten. Normaal gezien krijg je eerst gevoel terug in je bovenlip en dan pas in onderlip en kin. Bij mij is dat dus andersom: mijn onderlip is in vorm terwijl mijn bovenlip er maar zo'n beetje bij hangt. Gelukkig goed strakgetrokken door m'n wangen, die toch nog redelijk gezwollen zijn. Het voordeel is dat ik het kwijlen daardoor wel goed in de hand heb :-)

De elastiekjes moet ik blijven dragen, maar zo'n 15 uur per dag. Dus overdag mogen ze het grootste gedeelte van de tijd uit ! En verder hoef ik voorlopig niet terug te komen, hij komt wel even kijken tijdens mijn eerstvolgend bezoekje aan de orthodont. Da's lekker makkelijk in zo'n ziekenhuis, je ziet iedereen in één consult :-)

Dag 12 - eigenwijs aan het werk

Ik ben heel eigenwijs toch weer aan het werk gegaan. Ja, ja, ik weet het, opletten dat ik niet te ver ga, vermoeiende operatie, helen kost tijd enzovoorts enzovoorts. Maar ik werk halftijds, thuis, en wanneer ik wil mag ik stoppen voor een middagdutje. Zo slecht heb ik het dus nog niet :-)

ik heb dan ook halftijds ziekteverlof gevraagd. Wist niet eens dat het officieel bestaat, ik dacht het te moeten oplossen met vakantiedagen. Op deze manier vind ik zelfs een beter ritme: na twee uurtjes op de bank werken ben ik zo moe dat ik zonder problemen m'n middagdutje kan doen. Daarna nog eens twee luie uurtjes werk op de bank en dan kan ik aan het avondeten beginnen (met m'n huidige kauwritme neemt dat de hele avond in beslag).

Op lichamelijk vlak: de hechtingen trekken een beetje. De draadjes van de hechtingen zijn dan ook zichtbaar tussen m'n tanden (maar wie let erop, met zo'n groot elastiek ervoor). En verder ben ik dat drukkende gevoel langs m'n neus wel heel erg beu. Maar meer heb ik niet te klagen :-)

Hier nog een fotootje:

Dag 10 - en zo kabbelt het leven verder...

Gisteren lekker m'n verjaardag gevierd, we waren met z'n vijven plus twee ukkies. Was al druk genoeg zo ;-) Ik heb lekker kunnen mee-eten maar ze hadden dan ook rekening gehouden met m'n orale handicap. Paprikasoepje vooraf, ovenschotel met prei en ham, en chocoladetaart en vruchtenbavarois toe, miam ! Het duurt allemaal wat langer, dus terwijl de anderen nog eens opscheppen zit ik nog steeds aan m'n eerste bordje. Tot slot een glaasje kaneellikeur, want alcohol ontsmet. En ik heb zo erg gelachen dat m'n wangen nu nog pijn doen :-)

Gisteravond dus doodmoe m'n tanden gepoetst, en blijkbaar heb ik dat iets te enthousiast gedaan... Heb het idee dat er een hechting losgeschoten is. Niet dat het bloedt ofzo, maar dat tandvlees ziet er al uit als een slecht ingepakte rollade met al die draadjes, en nu zat er ineens een stukje los. Dus ik heb de boel maar tegen elkaar gedrukt en zal voorlopig weer zachtjes aaien over m'n tandvlees met m'n pastelkleurige babyborstel.

Vandaag een rustdagje ingelast, niks of niemand komt er binnen. Straks nog een middagdutje doen, en dan morgen toch maar naar de huisarts voor drie dagen extra ziekteverlof... en dan hopen dat ik donderdag m'n mannetje sta, want dan wil ik er toch weer tegenaan !

Kijk, ik kan alweer lachen:

Dag 8 - mijn eerste papje...

Ja hoor, ik maak het hele babystadium nog es zachtjes door. Vandaag mocht ik m'n eerste papje eten... Deze ochtend dus twee hele beschuiten in melk (knipoog naar pa) verorberd. Er kwam alleen geen eind aan die twee beschuiten ! Vanmiddag wat aardappelpuree met een ei erdoor voor de berenodige proteïnes. En ik zit me al te verkneukelen want vanavond wordt het zalmgehakt met courgettes, met chocoladevla toe !

Ik heb een aantal kussens toegevoegd aan m'n bedje, op aanraden van medekaaklijders, en ik heb inderdaad veel minder pijn bij het wakker worden. Het enige probleem is dat ik zittend helemaal niet goed slaap. Nu ben ik dus weer verplicht om middagslaapjes te doen.

Het voordeel van zo'n kaakoperatie is dat je een voorproefje krijgt van hoe botox-injecties moeten werken. De groeven langs m'n neus zijn even helemaal weg ! Ook zijn mijn wangen en bovenlip nog steeds min of meer verlamd, wat me dus een uitdrukkingsloos gezicht geeft. Ik hoef dus voorlopig niet aan de botox ;-)

Volgens H. heb ik mijn pa-kin nog. Ik ben er nog niet echt blij mee, maar misschien komt dat doordat het middelste gedeelte van m'n gezicht nog lam is.


En hierbij mijn gezichie van voren (genomen net na m'n siesta dus inderdaad, dat haar lijkt nergens op) :

Ontbijtsmoothie

Alleen maar vloeibaar is ook niet alles. Om toch wat in m'n maag te hebben, maak ik elke morgen een smoothie klaar:

In een kom doe je een banaan en eventueel wat andere vruchten (geen appel, maar wel peer, kiwi, aarbeien, meloen, enz). Vul aan met de beste sinaasappelsap die je kon vinden in de supermarkt (ik ben nog niet zo gek dat ik die ook nog eens zelf ga persen). De staafmixer erin, flink pureren tot je geen stukjes meer ziet, en klaar is Kees.

Antidepri chocomelk

Als je net als ik zwaar verslaafd bent aan chocola, dan kun je je voorstellen hoe erg het is als je een paar weken lang geen choco kan eten wegens een kaakoperatie. Hier de manier hoe ik toch aan een lichte chocoshot toekom:

Neem zo'n 40 tot 60 gr chocola (zonder nootjes natuurlijk) en stop ze in een beker. Doe er een plens melk bij en stop een halve minuut in de magnetron. Even doorroeren en weer een halve minuut in de magnetron.

Als je melkchocolade neemt, kun je iets meer chocola gebruiken.

Dag 7 - geen topvorm vandaag...

Vandaag ben ik niet echt in topvorm, beetje pijn hier, beetje ongemakkelijk daar... Ik heb dan wel goed geslapen maar toch niet echt lekker wakker geworden, en nu heb ik er nog last van. 't Is vooral de bovenkaak die 'moeilijk' doet, van de onderkaak en kin heb ik geen last.

Daar word je al niet echt vrolijk van, en dus ga ik me meteen maar rot voelen over van alles en nog wat ("ik kan he-le-maal nieeets", "ik lijk nergeuuuns op"). Dus dan maar mijn antidepri driestappenplan uit de kast:

• een warme chocomelk met echte Côte d'Or chocola (het regent nu toch)
• alle lieve mailtjes, kaartjes en briefjes lezen die ik de laatste tijd heb gekregen
• uitzoeken welk kapsel bij me past nu ik een andere gezichtsvorm heb

't Kan daarna alleen maar beter gaan, toch?

Handig voor thuis...

En dit zijn de dingen die je na de operatie graag in huis wil hebben...

• babytandenborstel
• Arnica Montana 5CH - homeopathie, maar (dus) kan geen kwaad...
• proteïnedrankjes (op de dieetplank van de drogist), voor wanneer je even geen zin hebt zelf wat te mixen
  
• vettige gezichtscrème (dag 3 = verveldag)
• Homeoplasmine zalf, voor mondhoeken en neusgaten
• vochtige ongeparfumeerde babydoekjes (voor reinigen van neus en mond)
• een lippenbalsem per verdieping
  

Handig voor in het ziekenhuis...

Ik was zelf erg blij met de volgende dingen toen ik in het ziekenhuis lag:

• tijdschriften (je hebt geen concentratie voor een boek)
• MP3 speler met je eigen feelgood music -vooral voor de avond voor de operatie en de eerste nacht erna...
  
• 1 pijama per dag + 1 extra voor na het overgeven...
• spuitbusje water (Evian) voor je gezicht - lekker fris !
  
• een zéér vette lippenbalsem

Dag 6 - Kirpy's nieuwe design-kin

Vandaag bij de kaakchirurg op controle geweest. Die vindt dat alles goed heelt en dat ik sneller ontzwel dan de meesten. Ik heb nog maar één enkel elastiekje, dat er voorlopig alleen uit mag wanneer ik m'n tanden poets.

Er was nu een andere kaakchirurge-in-opleiding dan de vorige keren. Om het ijs te breken, gaf ze me een babytandenborstel cadeau. Deze aanstaande mevrouw Kaak heeft wel een extra pluspuntje; ze kijkt niet alleen in je mond, maar ook hoe het er aan de buitenkant uitziet. Nadat ze m'n pleister eraf heeft gehaald, heeft ze namelijk de restjes lijm van m'n wangen geveegd (da's nieuw !) en zelfs nog wat tips gegeven om m'n huid te onderhouden na het badje met ether. Da's een kaakchirurg met een plus !

Nog meer goed nieuws: nog even en ik hoef niet meer alleen vloeibaar te eten ! Vanaf vrijdag mag ik puree en doorgekookte pasta. Zo blij was ik met dit nieuws dat we meteen naar de supermarkt zijn gegaan om inkopen te doen: aardappelpuree, wortelpuree, broccolipuree... Joepi & tralala...

En hier is de nieuwe design-kin zonder pleister:


En-profil:

Dag 5 - Wrettige werjaardag...

Ben jarig vandaag en dus vat ik de blauwe ring rond m'n nek maar op als een 'cadeautje' van de kaakchirurg. Ik weet nog niet waarop ik de kaarsjes ga zetten om ze uit te blazen, misschien gewoon in een paar aardbeien die ik daarna in de mixer gooi voor m'n verjaardagsmilkshake :-)

Spreken gaat nog steeds moeizaam, alhoewel er wat beweging komt in m'n wangen. Maar alle b's, p's en m's worden een w. Lekker wakkelijk ow te cowwuniceren...

Gisteren lekker een beetje in de zon gewandeld met moeders, die trouwens nog met een handige tip kwam: vochtige babydoekjes gebruiken om m'n mond en neus af te vegen (jawel, 36 jaar maar kwijlen en snotteren doe ik als de eerste de beste baby van 6 maanden).

Vandaag merk ik pas echt op dat ik begin te ontzwellen. Mijn wangen zijn minder dik, en mijn bovenlip is nu zo welgevormd dat ik 'm graag zo zou houden :-) Mijn onderlip mag nog wel wat minderen. Ik kon zelfs (scheef) lachen voor de foto !

Dag 3 - zondag thuis

Niet al te slecht geslapen, maar één keertje wakker geworden. Van 9 tot 11 ontbijt: een bananenmilkshake, een actimel, een cataflammetje, dafalgannetje en nog een of ander antibioticum, gevolgd door een sinaasappelsapje.

Ben trouwens niet afgevallen. Heb 48 uur niks in m'n maag gehouden (lege maag voor de operatie, en daarna niet echt in staat om te eten), en ben geen gram kwijtgeraakt!

Verder nog wat oefeningen gedaan voor de spiegel - met wat moeite lukt het me om m'n lippen op elkaar te doen, alleen voel ik het niet.

Een paar foto's van vandaag: iedereen kan gerust zijn, de kirpeneus heb ik nog (nog wel een beetje misvormd door de zwelling van de operatie).

Dag 2 - naar huis

Mag naar huis !! H. kwam me om twaalf uur ophalen, nadat ik nog wat tips kreeg van de kaakarts (mevrouw kaak dit keer). Tanden poetsen, jaha. Lekker makkelijk met die elastiekjes.

Eten duurt eeuwen, maar ik krijg er in ieder geval wat in. Het kost me wel wat moeite, keukenpapier en een schoon t-shirt per maaltijd, en daarna ben ik een uur bezig om m'n mond schoon te spoelen, maar toch een lekker soepje erin weten te werken. En een yoghurt-milkshake.

Praten lukt niet erg - toen S. opbelde en mij aan de lijn hoorde, kreeg ze meteen de slappe lach. Maar gelukkig kan ik via de computer de schijn ophouden van een redelijk onaangetaste intelligentie.

Pijn, zo nu en dan, ik moet nog leren de dafalgan te doseren. Ben er altijd een half uur te laat mee...

Dag 1 - moeilijk...

Bij een lange narcose plaatsen ze altijd een urinesonde, maar daar was ik dus niet van op de hoogte. De volgende ochtend, surrealistisch gesprek met verpleegster :
"Wat doet dat buisje daar op m'n been?"
"Oh, gewoon, een urinesonde."
"Urinesonde!? en hoe plas ik dan?"
"No worries, daar zorgen wij voor."

Verder: overgeven op m'n schone pyjama, misselijk, pijn (niet veel maar toch), slapen, keelpijn, moeilijk slikken, slapen, weer overgeven (maar dit keer braaf in een kotszakje), bloedneus, röntgenfoto's, slapen en iedere twee uur verse coolpacks op m'n gezicht. Eén vraag spookte de hele tijd door m'n hoofd: waarom wilde ik dit ook alweer?

Ik merk wel dat er veel meer ruimte is in m'n mond, ik bijt niet meer op m'n tong wat tot nu toe wel steeds gebeurde.

Hier nog wat foto's van 'the day after' - je ziet de elastiekjes die geplaatst zijn om m'n kaak voorlopig op de juiste plaats te houden. Van binnen zit het vast met schroefjes, dus ik hoef niet bang te zijn dat ik m'n kin verlies als er eentje losschiet.


En hier mijn nieuwe profiel - ik zie het verschil zelf niet zo erg, maar mijn boven- en ondertanden raken elkaar nu ! Die onderkin zit er nog wel, maar ik blijf hoopvol dat dat gewoon gezwollen is :-)

Dag 0 - de operatie

Tja, als je zo'n 20 uur in comateuze toestand doorbrengt kun je er weinig over vertellen. Ik was vroeg aan de beurt, half tien, en ze waren nog niet klaar met electrodes plakken of ik was al onder zeil.

De operatie heeft zo'n 2,5 uur geduurd en 'is goed verlopen' zoals me achteraf is verteld. De narcose duurde ruim 7 uur, maar ik heb weinig herinneringen van voor 8u 's avonds. En de herinneringen van die nacht zijn samen te vatten in ongemakkelijk ademen en ongevoelige lippen (geen pijn want lekker aan de morfinedrup).

Hieronder een foto van die eerste dag: nogal goor maar je ziet de drains vanuit de binnenkant van m'n wangen. Verder coolpacks tegen m'n wangen en die verschrikkelijke dingen in m'n neus...

Het ziekenhuis in (of toch maar niet?)

Woensdag dan na een ochtendje werken naar het ziekenhuis. Waar ik een uur heb moeten wachten voor ik naar m'n kamer kon. In dat uur ben ik bijna twee keer weggerend. Waaaah begin ik aan ?! Waarom doe ik het ? Is het echt wel nodig ? Maar dan toch maar braaf geregistreerd en de lift ingestapt naar m'n kamer...

Ik kreeg 's avonds nog een verrassingsvisite van m'n kiné/logopeed. De oorspronkelijke afspraak was uitgesteld naar na de operatie, maar omdat hij toch graag de 'situatie' in ogenschouw neemt voordat eraan gesleuteld wordt, is hij even naar m'n kamer gekomen. Ik kreeg wat tips mee over het hoe en wat van het slikken. Dat doe ik blijkbaar niet goed (wie hoor ik daar lachen?).

Verder nog meneer Kaak gezien die me aan de hand van radio's en scans liet zien waar er zoal een halve centimeter uit m'n kaak gezaagd gaat worden. Vreemd genoeg vond ik dat totaal niet eng ofzo.

En daarna, m'n laatste boterhammen en met een slaappil naar bed.

Laatste avond thuis...

Iedereen sms't en belt vanavond om me sterkte te wensen. Allemaal heel lief, maar ik schiet er wel van in de stress...

Mijn laatste maaltijd thuis bestond uit cannelloni en een reuzemagnum almonds ! Omdat ik weet dat ik een poosje geen vlees of rauwkost kan eten, heb ik me de afgelopen dagen het schompus gevreten aan o.a. rauwe wortels ! Maar ook de chocola-met-amandelen was niet veilig voor me (that's more like me:-)).

M'n MP3-speler zit vol, m'n pyjama ligt netjes opgevouwen en m'n toilettas ligt klaar. Nog één nachtje slapen, euh, wakker liggen...

Wat er allemaal aan vooraf gaat...

Ook al weet ik niet echt wat me te wachten staat, ik probeer me toch min of meer voor te bereiden op de operatie. Natuurlijk heb ik goed opgelet toen dokter Kaak uitlegde waar hij ging zagen, waar er buisjes gaan zitten en hoeveel bloed en pijn er zal zijn (niet zoveel pijn aangezien ik een morfinepompje krijg waarmee ik mezelf onder zeil kan helpen). Natuurlijk heb ik totaal overbodige vragen gesteld ("kunt u niet ook meteen een liposuctie van de wangen doen?") terwijl ik belangrijke vragen vergeten ben ("wanneer kan ik weer sporten?").

De laatste afspraak had veel weg van een episode van "Extreme Makeover": twee dokters Kaak die met maatlatjes bezig waren om de afstand tussen mijn boven- en ondertanden te meten, terwijl ze onderweg discussieerden over de niet-zo-rechte hoek van mijn neus ten opzichte van mijn ogen. Blijkbaar is mijn gezicht geen illustratie van de Gulden Snede...

Na de operatie moeten elastiekjes de boel bij elkaar houden, en daarom heeft m'n orthodont koyabashi-ringetjes geplaatst. Ringetjes van ijzerdraad die rond de slotjes gedraaid worden. Nu zitten er overal draadjes en ringetjes, wat het niet makkelijker maakt voor de mondhygiëne ! Ik dacht ook dat al die haken en ogen mijn wangen weer zouden openleggen, maar nee, ik heb er totaal geen last van.

Ik ben op eigen houtje aan de arnica gegaan, een homeopathisch middel dat de zwelling wat moet tegengaan. En omdat ik niet alleen vertrouw op homeopathie, heb ik ook maar een zak diepvriesdoperwten gehaald. Die gaat van de vriezer op de wang en weer terug. Alleen even opletten dat we die zak niet in de pan gooien achteraf, lijkt me niet zo geschikt :-) Verder heb ik oplosvitamines gehaald, want de gewone tabletjes komen er voorlopig niet in. Ook de voorraad slimfast die Mams begonnen was heb ik uitgebreid met andere proteïneshakes.

Tenslotte doe ik regelmatig ademhalingsoefeningen, maar zodra ik denk aan die maagsonde waarmee ik wakker ga worden raak ik in ademnood! Adem in, adem uit...

De 'Voor' van de Voor & Na

Kijk, zo zie ik er nu dus uit. De eerste operatie (verbreding bovenkaak) zo'n twee jaar geleden heeft het midden van m'n gezicht iets veranderd. Ten goede, vind ik zelf. Maar op deze foto zie je goed wat een scheve kop ik eigenlijk heb. Of misschien zit m'n kirpeneus scheef ? Enne, wees gerust, ik heb wel degelijk twee oren...


En als ik m'n profiel zo bekijk, denk ik dat ik die kaakchirurg ga vragen of hij ook iets aan m'n hangkin kan doen :-)

Tandelijk verleden

Deze operatie luidt de laatste fase in van mijn orthodontisch project. Ik heb altijd wel scheve tanden gehad, en toen ik lekker aan het puberen was, was ik stikjaloers op al die anderen die wel een beugel mochten. Ik kreeg er geen omdat mijn toenmalige orthodontist van mening was dat mijn hoektanden eerst moesten doorkomen voordat hij er iets aan wilde doen.

Op m'n 33ste waren die hoektanden er natuurlijk nog steeds niet (aangezien alles dichtgebouwd zat was er geen plaats voor). Dus heb ik al m'n moed verzameld en een afspraak gemaakt bij de afdeling orthodontie van een universitair ziekenhuis. Waarom een universitair ziekenhuis? Omdat er daar mensen rondlopen die andermans werk nakijken :-) Je bent dus niet afhankelijk van de mening van één persoon, er komt altijd wel een prof langs om de boel te supervisen. Dat geeft me wel een veilig gevoel. Het wil dan ook wel eens gebeuren dat er meerdere mensen tegelijk in je verhemelte zitten te wroeten. Bovendien schijnt het ook minder duur te zijn :-)

We hebben dan een uitgebreid vijfjarenplan opgesteld: renovatiewerken bij de tandarts (waarvan ik tot dan toe geen fervente bezoeker was), onder de hogedrukspuit van de parodontoloog, verbreding van de bovenkaak door middel van een eerste operatie en een distractor, gevolgd door de plaatjesbeugel en het maandelijks aanschroeven daarvan. Nu dan uiteindelijk het laatste deel: de kaak- en kinchirurgie, met daarna nog wat orthodetails en logopedie. Tenslotte nog wat gebitsrenovatie (vullingen vervangen door witte, een kroontje hier en een implant daar) en dan kan ik met een brede smile verder door het leven!

Hello world ! (of het hoe en waarom van deze blog)

Op 7 juni 2007 worden m'n kaken operatief rechtgezet. Ik heb op het net al heel wat info kunnen vinden, maar toch kan het interessant zijn om ook mijn belevenissen daaromtrent maar wereldkundig te maken.

Ik ben 35 en sinds 2 jaar een beugelbekkie. Beter laat dan nooit... Ik heb een zgn. open beet, dat wil zeggen dat m'n kaken elkaar niet raken aan de voorkant. Ik kan dan ook sinds jaren niet meer nagelbijten, en hoewel dat niet de reden was om aan een beugel te beginnen, geeft het wel aan dat er iets niet helemaal goed gaat. Vroeger kon ik dat namelijk als de beste, nagelbijten. Wat ik wel goed kan is m'n tong uitsteken zonder dat ik m'n kiezen van elkaar haal (hoe lui kun je zijn...).

Ik ben dan ook niet aan de beugel geraakt omdat ik er zo graag mooier uit wil zien ; na jaren m'n kop-met-scheve-tanden te hebben aanschouwd in de spiegel ben ik daar wel aan gewend. Ik heb dan ook geen doorzichtig spul op m'n tanden, geef mij maar de ouderwetse stalen-plaatjes-versie, dan kan iedereen zelfs van ver al zien wat er nou precies op m'n tanden zit.

Dat ik nu pas aan het bloggen sla heeft te maken met het feit dat het hele beugelverhaal me tot nu toe niet echt eng leek. Maar die kaakoperatie, daar zie ik toch wel tegenop, vooral na alle verhalen die ik heb gelezen. De bovenkaak wordt gekanteld, de onderkaak naar voren en de kin gaat ook los, zodat m'n kaakchirurg me een evenwichtig profiel kan aanmeten. Het geheel wordt aan elkaar geschroefd met roestvrijstalen plaatjes en boutjes. Daarna vloeibaar voedsel en wekenlang ziekteverlof... Waaaaaar ben ik aan begonnen?!