PS: wat dat verwijderen van de beugel betreft...

Ik zat toch wel een beetje in de piepzak over dat verwijderen van die beugel. Al die operaties en elastiekjes, daar zat ik niet zo over in; ik wist dat dat wel wat pijn zou doen maar ook dat ik heel wat pijnstillers voor m'n kiezen zou krijgen. Maar in twee jaar tijd wat er geen plaatje afgevallen van m'n tanden, dus kreeg ik het idee dat die dingen alleen met veel gesjor en getrek van m'n tanden afgehaald konden worden.

En dat viel natuurlijk heel erg mee. Een paar knipjes links en rechts en de ijzerboel lag op het tafeltje naast me. Daarna werden m'n tandjes even opgepoetst totdat ze mooi geel blonken en daarna konden de draden erin die de boel bij elkaar gaan houden. En nee, geen kleurverschillen waar de plaatjes gezeten hadden !

Die draden die er nu inzitten, zijn aan de binnenkant van m'n tanden geplaatst. Zo goed als onzichtbaar - alleen wanneer ik m'n mond wijd opendoe (om er een negerzoen in te stoppen ofzo) kan de persoon tegenover me de draad aan de onderkant zien. Maar vergeleken met de volledige beugel is die draad zo discreet als je zou willen dat je schoonmoeder was ;-)

Ik heb dankzij die draden twee dagen geslist, maar daarna is alles in orde gekomen. Er blijft niets in haken of aan plakken (behalve chocotofs, maar die plakken overal aan). En zo komt er aan mijn kaakverhaal dan een eind - al gaat de geschiedenis verder met bezoekjes aan tandartsen en mondhygienistes voor de afwerking...

Eindelijk bevrijd!

En ja, het duurde even voordat ik nieuws kon geven maar dat had te maken met een verhuizing even tussendoor (ik doe ook alles tegelijk). De dag der Bevrijding van het IJzer was dus inderdaad 18 januari ! Het eerste wat je doet is met je tong over je tanden gaan... mmm glad !

Binnenkort meer info over de grote verdwijntruc van de beugel, maar nu alvast de voor/na foto's van de kaakoperatie. Ik had niet gezien dat de verandering zo groot was, m'n mond viel ervan open... :-)

En de veranderingen aan de buitenkant:

Foto's by courtesy of Dr. P.M. die zo lief was ze door te sturen. Ik voel me alsof ik een Oscar gewonnen heb, en ga met bijpassende smile door het leven. Mijn speechmoment: "Dit had ik niet verwacht... Natuurlijk gaat mijn dank uit naar de mensen die dit mogelijk hebben gemaakt, en dan vooral P.M. en D.W. maar ook L.P. en M.C. van het St.Luc ziekenhuis ! Zonder de steun van m'n hubbie en m'n ouders had ik dit niet voor elkaar gekregen. En ook mijn fans wil ik niet vergeten..."